"Δίνουμε στην Ευρώπη περισσότερη ισχύ, γι\' αυτό όμως πρέπει και να εργάζεται σύμφωνα με τις γερμανικές αρχές"

(Die Zeit, 4 Φεβρουαρίου 2011)

Βερολίνο, Πλατεία Πότσδαμ, Οκτώβριος 1990: το μεγάλο πανό στη διαδήλωση για τον εορτασμό της επανένωσης της Γερμανίας γράφει: Europa wird deutsch, η Ευρώπη θα γίνει γερμανική. Δίπλα, το περίγραμμα της Ευρώπης κάτω από κίτρινο, κόκκινο και μαύρο. Είκοσι χρόνια αργότερα, η "προφητεία" αρχίζει να εκπληρώνεται. Με όχημα την ισχύ της οικονομίας, το Ράιχ, έννοια κρίσιμη σήμερα μα παρερμηνευμένη στην κοινή συνείδηση, επιστρέφει στην Ευρώπη.

Μπαίνοντας στο καλοκαίρι του 2011, ο γερμανικός στραγγαλισμός της Ελλάδας φτάνει στο απροχώρητο, με την άτυπη συνεργασία των "αγορών".

Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που η Γερμανία επιχειρεί κάτι τέτοιο. Στο παρελθόν το έχει πράξει και με πολύ πιο ισχυρές οικονομικά και πολιτικά χώρες, τη Μεγάλη Βρετανία και την Ιταλία, λίγο πριν από τη γέννηση του κοινού νομίσματος.

Σήμερα, οι αποκλίσεις των οικονομιών στην ευρωζώνη επιτείνονται. Οι διαχρονικές ευθύνες της ελληνικής ηγέτιδας τάξης προσφέρουν ισχυρό άλλοθι στο γερμανικό ηγεμονισμό, τον οποίο ενθάρρυνε αποφασιστικά η υποτελής στάση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Το ιστορικό των τεσσάρων ελληνικών χρεοκοπιών, που όλες συνδέθηκαν με περιόδους ηγεμονικής πολιτικής ξένων δυνάμεων και επιθετικών τραπεζικών συμφερόντων των χωρών τους, και ιδίως εκείνης του 1932, που οδήγησε τελικά τη Βουλή να επιβάλει η ίδια το 1936 τη δικτατορία Μεταξά, υπενθυμίζει τους κινδύνους που, δυστυχώς, δε σταματούν εδώ: μαζί με τη χρεοκοπία, ο κλονισμός της εσωτερικής σταθερότητας και η σταδιακή αμυντική κατάρρευση έναντι της Τουρκίας συνθέτουν το πραγματικό τρίπτυχο απειλής της ελληνικής κυριαρχίας, από το οποίο, πάντως, υπάρχουν ακόμα διαφυγές.
Για να δει κανείς τι πραγματικά συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη πρέπει να κοιτάξει δύο δεκαετίες πίσω. Η αρχή γίνεται στην παλιά νεκρή ζώνη του διχοτομημένου Βερολίνου, εκεί που χτυπάει η καρδιά της Γερμανίας, στην ιστορική Πλατεία Πότσδαμ. Και το τέλος; Ίσως γραφτεί κι αυτό σε πλατείες: Αντίθετα με τις κυβερνήσεις τους, οι ευρωπαίοι πολίτες αποφασίζουν πλέον να αντιδράσουν στο στραγγαλισμό λαών και κρατών που προκαλεί η εθνικιστική ηγεμονική πολιτική του Βερολίνου και του νέου οικονομικού Ράιχ.